پنجره های دو چشمش بسته ست 

 دست ها را باید 

 به گرو بگذارد

تا که یک پنجره را بگشاید

در خیابان مردی می گرید 

 همه روزان سپدیش جمعه ست 

 او که از بیکاری

تیر سلیمانی را می شمرد 

 در قدم های ملولش قفسی می رقصد

با خودش می گوید

کاش می شد همه ی عقربک ساعت ها 

 می ایستاد 

 کاش تردید سلام تو نبود 

 دست هایم همه بیمار پریدن هایی

 از بغل دیوارست

کاش دستم دو کبوتر می بود 

 در خیابان مردی می گرید

_{(خسرو گلسرخی)}